Paylaşılmaz yalnızlık, bir yanın Karacadağ’a ,
Bir yanın Nemrut’un o muhteşem sivriliğine bakıyorsa.
Bakıyorsa bir yanın gözünün alabildiğince uzanan buğday tarlalarına, 
başakları eğik memleketimin ……

Bakıyorsa bir yanın gelincik çiçekleriyle süslü, 
kavunlu, karpuzlu ovalara baharda, 
bir de susuzluktan çatlamış topraklarıma, 
yalnız değilsin işte, bunca zenginliğin içinde .

Körpe kızlar, taze gelinler, süt sağıyorsa, 
Karacadağ’ın eteklerinde dura-kaçışa. 
Hele bir de karanlık odanda akşamın gelişini, 
koyunların,kuzuların çıngırak seslerinden anlıyorsan, 
yalnız olamasın ki bu zifiri karanlıklar ortasında..

Gün olur, güneşin o kızgın batışını izlerim, 
yalnız lojmanımda, hüzünlü bir ölüm akşamında. 
Uyanırım, güneşin sancılı doğumunda, 
Çocuklar oynaşır yanı başımda. 
Kuzular meleşir, karşımda, 
Uzağımda bir kağnı erkenden susuzluğuma su taşır.

İşte o an soğuk taş mektebinin yalnızlık kokan lojmanında,
Durmadan hayaller kurarım daha güzel yarınlara dair,
Ta ki güneş kızıl bir ateş olup yeniden dağların ardında batar,
Ardından bu hoyrat bakışlı çocukları severim, sevebildiğim kadar..

“Köy Öğretmenliği” güncemden….
İbrahim KAYA